Lis Jurek

Urodził się 14 maja 1954 roku w Przemuślu. Studia artystyczne w Państwowej Wyższej Szkole Sztu Plastycznych we Wrocławiu. Dyplom w pracowni malarstwa profesora Konrada Jarodzkiego w roku 1980. Trzykrotny stypendysta Ministerstwa Kultury i Sztuki.

Nie zależy mi na przekazywaniu w malarstwie konkretnych treści, ale na szukaniu porozumienia z odbiorcą na płaszczyźnie czysto emocjonalnej. Nie chodzi mi o rzetelność informacji, ale przede wszystkim o pobudzenie myśli i uczuć. Nie chcę nic opowiadać w sensie literackim. Podstawowymi elementami mojego języka formalnego stały się takie zjawiska jak: kolor, światło, przestrzeń malarska, gest. Te elementy oddziaływują na siebie i tworzą między sobą relację budującą pewną atmosferę o bardzo ulotnym, nierealnym charakterze. W kontakcie mojego obrazu z widzem bardzo zależy mi na jak najbardziej sugestywnym przekazywaniu tej atmosfery.

Skuteczność oddziaływania obrazu uzależniona jest od świadomości malującego. W moim wypadku pierwszą inspiracją do rozpoczęcia pracy nad płótnem jest uświadomienie sobie pewnego irracjonalnego, czysto emocjonalnego wrażenia. Dopiero później przychodzi najtrudniejszy moment doboru odpowiednich środków i relacji formalnych, które najlepiej odzwierciedlają ten stan.To pierwsze wrażenie może istnieć tylko w ogólnych szkicowych zarysach. W czasie malowania nastepuje coraz dokładniejsze urealnienie wizji, do chwili gdy dzięki odpowiednim zabiegom formalnym wizja jest na tyle ukonkretniona, przemawiająca do widza, a jednocześnie jak najwierniejsza pierwszemu wrażeniu.W procesie kształtowania struktury obrazu przywiązuję również uwagę do gestu, sposobu prowadzenia pędzla. Tworzę rytm spontanicznych ruchów. Ruchy te spełniają nie tylko rolę formalnego budowania obrazu ale także wyrażania emocji towarzyszących temu budowaniu. Prezentowane obrazy są to transformacje pejzaży, którym starałem się nadać indywidualny klimat i nastrój, wyzwalający u widza kontrempiryczne skojarzenia.

Chciałbym aby moje malarstwo zawierało w sobie maksymalnie osobisty, autentyczny stosunek do rzeczywistości, przy jednoczesnym maksymalnie sugestywnym jego zobrazowaniu. Główny sens swojego malowania widzę w poszukiwaniu ludzi z podobną wrażliwością odbierających rzeczywistość. Cały czas wydaje mi się, że im więcej tych ludzi, tym bardziej zwiększa się prawo bytu mojego malarstwa.